Rozdział 15: Misja

Przedzieraliśmy się przez dość gęsty las, w niektórych miejscach przypominający bardziej dżunglę. W końcu jednak dotarliśmy na dużą polane. Wrzało na niej jak w ulu! Było tam mnóstwo centaurów, którzy przegadywali się jeden przez drugiego, a połowa z nich tupała przy tym kopytami o podłoże. Hałas był straszliwy. Felix westchnął cierpiętniczo i mruknął do siebie
                - Pięć minut mnie nie ma a ci już nie mogą usiedzieć spokojnie…  - po tych słowach wyciągnął skurzany róg, przyłożył go sobie do ust i głośno w niego zadął. Dźwięk wydobywający się z niego był tak donośny że mógł zagłuszyć całą tę zgraję. Zaległa grobowa cisza, a oczy wszystkich zwróciły się w naszą stronę. Niektóre centaury na mój widok uśmiechnęły się radośnie, inne natomiast zmrużyły oczy w niezbyt przyjemnym grymasie. Jeszcze inne zaczęły szemrać między sobą, jednak wszystkie zgodnie rozstąpiły się na boki tworząc nam przejście.

Na końcu polany stał dobrze zbudowany centaur o ciemnej karnacji. Jego końska połowa była czarna a włosy miał koloru rdzy. Ręce cały czas trzymał splecione na piersi a wyraz jego twarzy pozostawał surowy. Groźnego wyglądu dodawały mu też liczne blizny na ciele. Felix uśmiechnął się i ruszył przed siebie. Nie czekając na nic poszłam za nim. Ribu szedł tuż obok mnie, a Fried i Saylen po chwili wahania ruszyli za nami. Wszystkie centaury przyglądały nam się uważnie. Gdy dodarliśmy na koniec polany Felix pokłonił się klękając na jedno kolano. Ja od razu zrobiłam to samo, a Ribu opadł na przednie łapy i schylił głowę. Saylen i Fried widząc co robię także szybko zrobili to samo. Rudowłosy centaur rzucił okiem na Felixa a później powoli podszedł do mnie, stanął nade mną i spojrzał na mnie z góry. Saylen i Fried poruszyli się nie spokojnie i wyczułam że wpatrują się we mnie. W tej chwili groźne oblicze centaura rozjaśnił szeroki uśmiech, a ja prawie zostałam uduszona gdy złapał mnie w ramiona i ścisnął mocno

- Freya! Jak miło cię widzieć! Nic a nic się nie zmieniłaś!

Centaur postawił mnie na ziemi, a ja jęknęłam cicho i rozmasowałam sobie obolały kark. Jednak po chwili uśmiechnęłam się i powiedziałam

- Ty też Myros’ie. Widzę, że nadal rozpiera cię energia

- Bo Myros-san zawsze jest pełen życia! – zawołał radośnie Ribu i podbiegł do nas

Centaur zaśmiał się i spojrzał na chłopaków i Felixa którzy nadal klęczeli

- Wstańcie – powiedział. Oni zrobili co mówił, a ja przedstawiłam Saylena i Frieda. Myros spojrzał na mnie a później przechyliwszy lekko głowę podparł się pod boki i przeniósł wzrok na Frieda

- A więc to jest ten twój brat o którym tyle słyszałem.  Miło cię poznać. – Myros podał Friedowi rękę, a gdy ten ją uścisną z tym samym gestem zwrócił się w stronę Saylena. Kątem oka zauważyłam że niektóre z otaczających nas centaurów patrzy na to wszystko z niezadowoleniem. Nic dziwnego. Nie lubią ludzi. Westchnęłam pod nosem i spojrzałam na Myros’a

- Myros’ie  zapewne domyślasz się dlaczego wróciłam. Chodzi o to co dzieje się w Magistrali. Chciałabym z tobą o tym porozmawiać

Myros spojrzał na mnie i choć na jego twarzy nadal widniał uśmiech to jego oczy nagle spoważniały. Patrzyliśmy na siebie przez chwilkę rozumiejąc się bez słów. W końcu centaur prawie niezauważalnie kiwnął głową i odwrócił się.

- Chodźcie za mną. Ty także Felixie.

Myros  ruszył przed siebie, a ja już po chwili ruszyłam za nim. Wcześniej kiwnęłam głową na Frieda i Saylena. Przywódca centaurów zaprowadził nas kawałek w głąb lasu. Po kilku minutach marszu naszym oczom ukazała się sporej wielkości jaskinia. Myros zatrzymał się i spojrzał na nas. Uśmiechnął się zachęcająco, a później ponowił marsz. Gdy weszliśmy do jaskini od razu spowił nas mrok. Po chwili nie widzieliśmy już nic. Jednak trwało to jedynie przez kilka sekund. Nagle naszym oczom ukazało się światło, a gdy dotarliśmy do jego centrum zobaczyliśmy całe miasto. Staliśmy na wzniesieniu, a pod nami rozciągało się długi na kilkadziesiąt kilometrów miasto. Wszystkie budynki były wykonane z pięknego marmuru, każdy szczegół był idealnie dopracowany. Miasto jednym słowem było piękne. Saylen gwizdnął cicho z zachwytu natomiast Fried aż zaniemówił z wrażenia. Myros uśmiechnął się tylko i skręcił w prawo kierując swe kroki na zejście do miasta. Po chwili szliśmy już uliczkami miasta. Roiło się tam od dużych i małych centaurów. Niektóre z nich uśmiechały się do mnie przyjaźnie jednak większość z nich uciekała w popłochu na widok dwójki towarzyszących mi chłopaków. Westchnęłam tylko i przyśpieszyłam nieco. Po kilku minutach drogi dotarliśmy do największe budynku w mieście położonego na samym jego końcu. Była to kwatera Myrosa. Centaur zaprosił nas do środka a później poprowadził nas do swojego gabinetu. Był on duży i prawie pusty. Na samym środku stał niewielki stolik, a wokół niego poukładane były specjalne posłania z poduszek. Myros podszedł do miejsca naprzeciwko drzwi, a  jego końska połowa spoczęła na poduszkach. Felix zajął miejsce po jego lewej stronie. Ja usiadłam po turecku na poduszce naprzeciwko Myrosa, a Fried i Saylen usiedli po obu moich stronach. Od razu zaczęłam mówić

- Myrosie, możesz mi wyjaśnić co się tu u diabła dzieje!? Co się stało z Sebastianem!? I dlaczego do cholery pozwalacie Korredą się tak panoszyć!?

- Freya, proszę uspokój się. – Odezwał się Myros spokojnie.

 Wzięłam kilka głębokich wdechów i kiwnęłam głową a centaur kontynuował

- Słuchaj to nie jest takie proste jak ci się zdaje. Wiesz dobrze, że Korredy są bardzo liczne. Do tego cześć istot zamieszkujących Magistralę przyłączyła się do nich. A nas jest mniej. Oczywiście gdyby wszyscy się zebrali poradzilibyśmy sobie, ale jak już zapewne wiesz od Felixa nie wszyscy chcą walczyć. Co do Sebastiana… odleciał. Wiesz dobrze że raz na rok musi opuścić Magistralę. Nie wiem czemu stało się to teraz ale dopóki Sebastian nie wróci chyba nic nie powstrzyma Korredów

- Ale do tego czasu połowa z was może zginąć! Te przeklęte Korredy zabiły już Maxarisa! Kto następny ma zginąć żeby wszyscy się zebrali i stawiły im czoła!? No kto!? – krzyknęłam i wstałam gwałtownie. Byłam zła. Bardzo zła. Ale nie na Myrosa albo kogoś z obecnych w tym pomieszczeniu osób. Najbardziej byłam zła na Korredy. Przez nie Maxaris nie żyje, przez nie wszyscy cierpią i jestem prawie pewna, że to przez nie Sebastian opuścił Magistralę. Wzięłam głęboki oddech i powiedziałam

- Odnajdę Sebastiana

Moja wypowiedz zatkała wszytych obecnych. Nagle Saylen poderwał się na równe nogi a sekundę po nim to samo zrobił Fried

- Freya, zwariowałaś!? Jak ty chcesz go znaleźć!?

Spojrzałam na blondyna i mrugnęłam do niego uśmiechając się lekko

- Mam już plan – Po chwili spoważniałam. Położyłam rękę na ramieniu Saylena, a później spojrzałam na Frieda – A dla was chłopaki mam inne zadanie. Postarajcie się namówić wszystkich by stawili czoła Korredą w razie gdyby nie udało mi się znaleźć Sebastiana

- Ale Freya… - Mój braciszek spojrzał na mnie zmartwiony, chyba nie za bardzo podobał  mu się ten pomysł.

- Nie martw się Fried, ja sobie poradzę. A to o co was proszę jest bardzo ważne. Zróbcie co w waszej mocy

- Ale Freya… - spojrzałam na blondyna który miał raczej nie pewną minę – jak mamy to zrobić? Sama mówiłaś że wszyscy tutaj raczej nie lubią ludzi. Więc raczej nie przyjmą nas przyjaźnie.

- Owszem, masz racje… ale – uśmiechnęłam się lekko i powiedziałam – nie chwaląc się jestem wyjątkiem. Mnie lubią. A niektórzy nawet bardzo. Gdy dowiedzą się że jesteście moimi przyjaciółmi na pewno zmienią swoje nastawienie. A przynajmniej na tyle żeby was wysłuchać. Wiem, że sobie poradzicie. Liczę też na waszą pomoc – Tu spojrzałam na Myrosa i Felixa. Młodszy z centaurów uśmiechnął się szeroko i kiwnął głową, a Myros uśmiechnął się tylko lekko i westchnął cierpiętniczo

- Chyba nic cię nie przekona do zmiany decyzji, mam racje?

- Owszem masz – Uśmiechnęłam się do niego szeroko.

Myros westchnął jeszcze raz i wstał

- Przygotuję kilka rzeczy które mogą ci się przydać podczas podróży. – centaur uśmiechnął się i wyszedł. Patrzyłam przez chwilkę za nim, a później odwróciłam się do Felixa

- Mam nadzieje, że pomożesz Fried’owi i Saylen’owi w dotarciu do wszystkich w Magistrali. Namówicie tak wielu jak tylko będzie się dało

- Możesz na mnie liczyć! – zawołał centaur z uśmiechem

- Wiem o tym – powiedziałam i odwzajemniłam uśmiech

---Kilkanaście minut później---

Siedziałam właśnie w gabinecie Myrosa przepakowując moje rzeczy do większego plecaka który dostałam. Było w nim także kilka przedmiotów które mogą się przydać podczas podróży. Oprócz mnie  w pomieszczeniu był także Myros. Fried i Saylen od razu wyruszyli by przekonać jak największą liczbę stworzeń. Felix i Ribu wyruszyli z nimi jako ich przewodnicy. Gdy skończyłam przepakowywanie, wstałam i zarzuciłam sobie plecak na ramie. Centaur spojrzał na mnie i zbliżył się

- Jesteś pewna, że to dobry pomysł? Jak chcesz znaleźć Sebastiana?

- Mówiłam, że mam plan. Bez obaw, poradzę sobie

Centaur westchnął i uśmiechnął się lekko

- Oby. Powodzenia, mam nadzieje, że ci się uda

- Ja też mam taką nadzieję.

Pożegnałam się z Myrosem i wyszłam. Po kilku kilkunastu minutach od tamtej rozmowy byłam już na powierzchni i zostawiłam za sobą Jaskinię Centaurów. Rozejrzałam się i skierowałam swe kroki w stronę Legowiska Wilkołaków. Gdy byłam już na terenie moich wilczych przyjaciół usiadłam pod jednym z drzew i wyjęłam książkę którą zabrałam ze sobą z Gildi. Tylko na tym terenie czułam się na naprawdę bezpieczna i właśnie dlatego postanowiłam zacząć moje poszukiwania od tego miejsca. Otworzyłam książkę i zaczęłam ją przekartkowywać w poszukiwaniu rozdziału o Feniksie. Po chwili znalazłam i zaczęłam czytać

Feniks (gr. φοίνιξ (foinix), łac. phoenix) − mityczny ptak, uznawany za symbol Słońca oraz wiecznego odradzania się życia. Jest on strażnikiem Magistrali i sprawuje pieczę nad wszystkimi żyjącymi tam istotami

Jeździłam oczami po kartce szukając miejsca do którego mógłby udać się Feniks by spalić się i odrodzić na nowo. Po przewróceniu trzeciej kartki zaczęła m tracić nadzieje na to że ta informacja została tu zapisana. Nagle jednak znalazłam to.

Feniks raz na rok musi opuścić Magistralę. Dzieje się tak gdyż musi on spalić się i narodzić na nowo z popiołów. Dzieje się to zawsze podczas przesilenia zimowego

- Chyba jednak nie zawsze… - mruknęłam ale czytałam dalej

Są trzy miejsca do których Feniks udaje się by narodzić się na nowo. Zawsze wybiera jedno z nich. Są to:

- Bagna na obrzeżach miasta Hyperion położonego w królestwie Bosko

- Góra po środku lasu Lebannon położonego w królestwie Fiore

- Gigantyczne drzewo w samym centrum lasu Plinia znajdującego się tuż za miastem Herdod położonego w królestwie Pergrande

Westchnęłam cierpiętniczo i zamknęłam książkę z głośnym trzaskiem. Wszystkie te miejsca są cholernie daleko! Sam las Lebaannon jest jakieś trzy dni drogi stąd nie mówiąc już o innych miejscach. Westchnęłam jeszcze raz i wstałam, a później włożyłam książkę do plecaka. Już miałam ruszać gdy nagle zastygłam w bezruchu. Do moich uszu dobiegł charakterystyczny szelest, a do moich nozdrzy napłynął znajomy zapach. Jedną z zalet Wilczego Ryku jest to że dzięki tej magii mam wyostrzone wszystkie zmysły. Szybko odskoczyłam a sekundę później drzewo przy którym stałam zostało roztrzaskane na drzazgi i moim oczom ukazała się znajoma postać

- Vea!

W następnym rozdziale:

„- Parzy, parzy, parzy! – Krzyknęłam gdy jedna z kul ognia przeleciała niebezpiecznie blisko mnie. Spojrzałam na szybującego nade mną Wywerna, a później mruknęłam –Muszę go jakość ściągnąć na ziemie. Nic mu nie zrobię jeśli ciągle będzie tam latał!”

„- Zrób coś!!! – krzyknął Saylen

- Jak widzisz, jestem odrobinę zajęty! – Odkrzyknął Fried i zamachnął się swoją szablą. Wielkie stworzenie stojące przed nim zawyło z bólu gdy szabla zielonowłosego przecięła mu łapę.”

„- Jak ty dostałeś się w ręce takiego idioty, co mały?

Jechaliśmy przez jakieś trzy godziny. W końcu jednak dałam odetchnąć Ian’owi. Po za tym chyba trochę przegięłam. Czułam jak rany na plecach z powrotem mi się otwierają i znów zaczyna sączyć się z nich krew. Westchnęłam i zmieniłam bandaż, również na nodze.”